Spisek w Magdalence – spotkania komunistycznych władz PRL z le­wa­cki­mi przedstawicielami NSZZ „Solidarność”, odbywające się od 16 września 1988 roku w ośrodku konferencyjnym MSW w Magdalence pod Warszawą. Początkowo odbywały się w Warszawie w willi przy ulicy Zawrat.

Celem rozmów było przygotowanie „brudnych obrad” Okrągłego Stołu. Jed­nak nieporozumienia w obozie władzy spowodowały bardzo szybkie prze­rwa­nie spotkań.

Dopiero początek 1989 roku przyniósł w PZPR wzrost siły grupy re­for­ma­to­rów i 27 stycznia 1989 roku mikrobusy SB przywoziły do Magdalenki ekipy gen. Czesława Kiszczaka i Lecha Wałęsy.

Już 6 lutego 1989 w Warszawie rozpoczęły się obrady Okrągłego Stołu. Niebawem utknęły w martwym punkcie i 2 marca 1989 rozpoczęła się druga tura rozmów w Magdalence – rozpatrywano tam najbardziej sporne kwestie z obrad Okrągłego Stołu.

W czasie obrad Okrągłego Stołu odbyło się 5 spotkań w Magdalence (spotkania odbywały się też czasem w gmachu URM) – w czasie tych spotkań przygotowywano stanowiska wspólne, które znane były potem jako „oficjalne ustalenia Okrągłego Stołu”.

W sumie tzw. Grupa Spiskowców Magdalenka spotykała się 13 razy – były to spotkania robocze i spotkania współprzewodniczących grup. Do spotkań dopuszczono tylko tzw konstruktywną opozycję (KOR), nie dopuszczono opozycji prawicowo – narodowej.

Podczas rozmów i libacji w należącym do MSW „obiekcie specjalnym nr 115” nie doszło do zawarcia pisemnej zmowy pomiędzy komunistami a częścią elity solidarnościowej, bo nie na tym polegają doskonałe polityczne spiski. Konsekwencją tych spotkań była jednak późniejsza niesłychanie silna pozycja polityczna uczestników negocjacji, abolicja dla zbrodniarzy komunistycznych i przyzwolenie na niszczenie ar­chi­wów tajnych służb.

Łącznie w rozmowach w Magdalence uczestniczyły 42 osoby.

Ze strony władz komunistycznych PZPR:

• gen. Czesław Kiszczak - szef krwawej komunistycznej bezpieki SB, ko­mu­ni­sta PZPR.
• Stanisław Ciosek - komuista PZPR, ambasador w ZSRR
• Artur Bodnar - komunista PZPR. W 1954 ukończył Leningradzki Instytut Planowania. W latach 1958–1961 był ekspertem w Se­kre­ta­ria­cie RW­PG w Moskwie
• Jan Janowski - należał do prokomunistycznego Stronnictwa De­mo­kra­ty­cz­ne­go.
• Jan Jarliński - komunista PZPR
• Mieczysław Krajewski - komunista, W grudniu 1981 został peł­no­mo­c­ni­kiem Biura Politycznego PZPR ds. telewizji i prasy w Łodzi.
• Harald Matuszewski - komunista, był etatowym dzia­ła­czem zwią­za­nych z PZPR związków zawodowych funkcjonujących w ramach O­gó­l­no­po­l­skie­go Porozumienia Związków Zawodowyc
• Jerzy Ozdowski - był członkiem władz Patriotycznego Ruchu Od­ro­dze­nia Narodowego,
• Romuald Sosnowski - Po stanie wojennym przewodniczył Federacji Związków Zawodowych Pracowników „Społem”.
• Bolesław Strużek - działacz komunistycznego Zjednoczonego Stron­ni­c­twa Ludowego. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady To­wa­rzy­s­twa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.Odznaczony Orderem Bu­do­w­ni­czych Po­l­ski Ludowej.
• Jan Szczepański - komunista, w 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL Woj­cie­chu Jaruzelskim.
• Tadeusz Szymanek - sędzia Sądu Najwyższego, były prezes Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Ojciec Jolanty Szymanek-Deresz, byłej po­s­ła­n­ki i wiceprzewodniczącej SLD.
• Stanisław Wiśniewski - kierował Związkiem Zawodowym Pra­co­wni­ków Poligrafii.
• Andrzej Gdula - komunista, pracował w Komitecie Centralnym PZPR, jak również we władzach Polskiego Związku Łowieckiego i Po­l­skie­go Związku Wędkarskiego.
• Bogdan Królewski - działacz komunistycznego Zjednoczonego Stron­ni­c­twa Ludowego. Doktor nauk rolniczych w Leningradzkiej Wyższej Szko­le Rolniczej.
• Janusz Reykowski – komunista, zasiadał w Biurze Politycznym KC PZPR, wchodził w skład rady krajowej PRON.
• Aleksander Kwaśniewski (Izaak Stolzman) – „TW Alek”, komunista PZPR, pełnił funkcję ministraczłonka Rady Ministrów ds. młodzieży w rządzie Zbigniewa Messnera w latach 1985–1987, a następnie prze­wo­d­ni­czą­ce­go Komitetu Młodzieży i Kultury Fizycznej (1987­–1990). W ga­bi­ne­cie Mieczysława Rakowskiego był czło­n­kiem Prezydium Rządu i prze­wo­dni­czą­cym Komitetu Społeczno-Politycznego Rady Ministrów od października 1988 do sierpnia 1989. W latach 1988­1991 stał na czele Polskiego Komitetu Olimpijskiego. W 1995 wybrany na Prezydenta RP.
• Ireneusz Sekuła – komunista PZPR. W 1969 został pozyskany do współpracy z Agenturalnym Wywiadem Operacyjnym PRL. Zgodził się na współpracę, wybierając sobie ps. „Artur”. Zamordowany przez mafię w 2000r w Warszawie.
• Jerzy Uziębło - komunista PZPR, wiceprzewodniczący OPZZ.
• Władysław Baka - komunista PZPR, prezes Narodowego Banku Po­l­skie­go, sekretarz KC PZPR, członek Biura Politycznego KC PZPR. Czło­nek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL Wojciechu Jaruzelskim. Gubernator z ramienia Po­l­ski w Banku Świa­to­wym.
• Jan Błuszkowski - był pracownikiem Instytutu Nauk Politycznych WDiNP
• Leszek Grzybowski - komunista PZPR, ostatni kierownik Kancelarii Se­kre­ta­ria­tu KC PZPR.

Ze strony tzw. opozycji solidarnościowej:

• Lech Wałęsa (Lejba Kohne) - „TW Bolek”, pierwszy przewodniczący NSZZ „Solidarność”, w 1990r. Wybrany na Prezydenta RP.
• Andrzej Stelmachowski - był prezesem warszawskiego Klubu In­te­li­gen­cji Katolickiej.
• Władysław Frasyniuk (Rotenschwanz) - przewodniczący zarządu Re­gio­nu NSZZ Solidarność Dolny Śląsk.
• Lech Kaczyński (Kalkstein) - wchodził w skład prezydium Krajowej Ko­mi­sji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. W 2005r wybrany na Pre­zy­den­ta RP, zginął 10 kwietnia 2010 r w Smoleńsku.
• Władysław Liwak - były komunista PZPR w 1980r wstąpił do So­li­da­r­no­ści.
• Tadeusz Mazowiecki (Icek Dikman) – Działacz PAX, ostatni premier PRL i pierwszy premier III Rzeczypospolitej. W 1953 roku opublikował artykuł krytykujący biskupa Kaczmarka. W tygodniku „Dziś i jutro” wypisywał prawdziwe elaboraty na cześć władzy ludowej w tym samym 1953, kiedy po torturach został powieszony, jak pospolity bandzior, gen. Emil Fieldorf „Nil”, kiedy w więzieniach mordowano żołnierzy i żołnierki AK.
• Jacek Merkel (Samuel Nelken) - członek władz „Solidarności. W 2001 wraz z Maciejem Płażyńskim, Donaldem Tuskiem i Andrzejem Olechowskim zakładał Platformę Obywatelską.
• Alojzy Pietrzyk - działacz "Solidarności".
• Edward Radziewicz - komunista należał do PZPR. W 1980 wstąpił do "Solidarności".
• Bronisław Geremek (Benjamin Lewartow) – polityk żydowski, syn łódzkiego rabina, chasyd, w czasie wojny uratowany przez polską rodzinę Geremków we Wschowej. Komunista PZPR, był drugim sekretarzem POP PZPR na Uniwersytecie Warszawskim.
• Mieczysław Gil - przewodniczył Komisji Robotniczej Hutników NSZZ „Solidarność” w Hucie im. Lenina.
• Witold Trzeciakowski - Od 1981 do 1984 wchodził w skład Pry­ma­so­w­skiej Rady Społecznej, następnie przewodniczył Kościelnemu Komitetowi Rolniczemu i radzie nadzorczej Fundacji Wodnej.
• Adam Michnik (Aaron Szechter) - żydowski komunista, działacz KOR, późniejszy wydawca Gazety Wyborczej (Kosher Zeitung) na zabawie w opozycje zbił fortunę.
• Zbigniew Bujak - był współzałożycielem Niezależnego Sa­mo­rzą­d­ne­go Związku Zawodowego „Solidarność” w ZM Ursus w Warszawie, mówi się o nim że jest lewym synem rabina Małachowskiego.
• Jacek Kuroń (Icek Kordblum) - żydowski komunista, działacz tzw. Czerwonego Harcerstwa, współzałożyciel KOR, zasłynął po­wie­dze­niem - 5 lipca 1992, będąc na Ukrainie, w wywiadzie dla pisma Wysokoj Zamok powiedział: "Ja Polak za Lwowa dumny jestem z tego, że Lwów jest ukraińskim miastem".
• Andrzej Wielowieyski - sekretarz Klubu Inteligencji Katolickiej w Wa­r­sza­wie, zasiadał w Prymasowskiej Radzie Społecznej. 19 lipca 1989 podczas wyboru Prezydenta PRL przez Zgromadzenie Narodowe ce­lo­wo oddał głos nieważny, przez co wraz z kilkoma innymi pa­r­la­men­ta­rzy­sta­mi OKP umożliwił wybór na to stanowisko Wojciecha Jaruzelskiego.
• Ryszard Bugaj (Izaak Blumfeld) - W 1980 przystąpił do „So­li­da­r­no­ści”, w 1990r zakładał Solidarności Pracy.

Ponadto udział brali przedstawiciele Kościoła katolickiego:

• ks. Alojzy Orszulik, ks. abp Bronisław Dąbrowski, ks. bp Tadeusz Gocłowski.

Spotkania były protokołowane

Krzysztof Dubiński - był on od 1974 r. funkcjonariuszem MSW, w lipcu 1988r. zaś został mianowany zastępcą naczelnika Wydziału Informacji i Sprawozdawczości w gabinecie ministra spraw wewnętrznych, by po zakończeniu rozmów okrągłostołowych trafić do Departamentu I MSW. Major Dubiński, jak czytamy w jednej z jego charakterystyk, „aktywnie uczestniczył w przygotowaniu materiałów związanych z obradami i fu­n­kcjo­no­wa­niem Okrągłego Stołu". W ten sposób gospodarzem i kreatorem Ma­g­da­le­nki były tajne służby PRL.

Jacek Ambroziak - Od 1980 działał w „Solidarności”. Brał udział w ob­ra­dach Okrągłego Stołu. W 1989 był m.in. zastępcą redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”.

Kazimierz Kłoda