Stefan Kossecki (ur. 27 listopada 1889 w Sawińcach k. Kamieńca Podolskiego, zm. 1940 ?) – generał brygady Wojska Polskiego.

Pochodził ze starej szlacheckiej rodziny Kosseckich herbu Rawicz (dawniej używana była nazwa Rawa), mieszkającej w majątku Sawińce koło Kamieńca Podolskiego. 12 stycznia 1890 został ochrzczony. W niektórych publikacjach bądź źródłach ta data traktowana jest błędnie jako data jego urodzenia.

W Szkole Agronomiczno-Technicznej w Kamieńcu Podolskim należał do tajnej organizacji młodzieżowej "Sto­wa­rzyszenie Młodzieży Polskiej". Później należał również do Związku Walki Czynnej. Kierując się patriotycznymi pobudkami, po ukończeniu szkoły w Kamieńcu Podolskim w 1911 rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. Służył w 13 Pułku Strzelców Pieszych, który podlegał Wielkiemu Księciu Mikołajowi Mikołajewiczowi. W roku 1912 zdał egzamin oficerski i otrzymał awans na pierwszy stopień oficerski – chorążego, po czym przeszedł do rezerwy. Oficerem armii rosyjskiej został również jego brat porucznik Stanisław Kossecki Po wybuchu I wojny światowej walczył na stanowisku dowódcy kompanii, a później batalionu w 284 Węgrowskim Pułku Piechoty. 8 stycznia 1915 został ciężko ranny pod Kirlibabą podczas kampanii na Bukowinie, w wyniku czego stracił prawą rękę. Po rocznej rekonwalescencji w 1916 z własnej woli wrócił na front. Za waleczność otrzymał kolejne awanse – aż do stopnia sztabskapitana, oraz odznaczenia bojowe: m.in. Złoty Oręż Krzyża Św. Jerzego "Za Waleczność".

Po wybuchu rewolucji w Odessie wstąpił do 7 pułku strzelców polskich. Zajmował się w nim pracą oświatową wśród zgłaszających się ochotników. Praca ta miała m.in. na celu wyeliminowanie elementów bolszewickich spośród osób zgłaszających się do służby w oddziałach polskich. Była więc to praca o charakterze oświatowo-kontrwywiadowczym. 16 września 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji formowanego w rejonie Mińska i Bobrujska, dowodzonego przez gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. W szeregach tego Korpusu walczył z bolszewikami. Za udział w bitwie pod Rohaczewem, w której dowodząc kompanią Legii Podchorążych odparł atak kilkunastokrotnie liczniejszych bolszewickich łotewskich pułków (szczególnie fanatycznych i odważnych), oraz udział w ataku na Żłobin i jego późniejszej obronie, został odznaczony w 1922 Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (V klasy). Po ultimatum Dowództwa Wojsk Niemieckich na Wschodzie doszło do demobilizacji Korpusu w 1918 r., żołnierze zaś zostali odesłani do kraju.

1 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego w Warszawie, uczestniczył wówczas w organizowaniu Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1919 został skierowany do Szkoły Oficerskiej w Poznaniu, gdzie był instruktorem. W sierpniu 1920 r., kiedy ofensywa bolszewicka dotarła do Torunia, bronił przyczółka mostowego w rejonie Fordonu. W grudniu 1923 awansował ze stanowiska wykładowcy na dyrektora nauk Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. Na tym stanowisku pozostawał do 3 listopada 1924, kiedy to rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W trakcie przewrotu majowego był chory i leżał w szpitalu. W 1926 po ukończeniu WSWoj. uzyskał tytuł oficera Sztabu Generalnego, co pozwalało mu dowodzić jednostkami wojskowymi różnych typów. Marszałek Piłsudski skierował go wówczas na stanowisko II oficera sztabu Inspektoratu Armii w Toruniu, kierowanego przez generała dywizji Leonarda Skierskiego. Z dniem 30 czerwca 1927 wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki I oficera sztabu Inspektoratu Armii. Po odbyciu stażu sztabowego w 1928 został dowódcą 10 pp w Łowiczu. Był nim do 1930. W latach 1930-1931 był komendantem Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, a w latach 1931-1934 – Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy.

W 1931 poślubił Jadwigę z Zarembów herbu Zaremba Kossecką, wdowę po ordynacie machnowieckim Włodzimierzu Twardowskim, która była matką Zbigniewa i Marii Twardowskich. W 1936 urodził im się syn Józef Kossecki, późniejszy wybitny naukowiec i działacz opozycyjny.

Zarządzeniem Prezydenta RP 2 listopada 1933 r. otrzymał Medal Niepodległości.

W 1934 Stefan Kossecki uczestniczył w ostatniej grze wojennej (manewrach) prowadzonej przez Marszałka Piłsudskiego. Wraz z ówczesnym pułkownikiem Stanisławem Maczkiem został wtedy przez Marszałka wyróżniony. Wkrótce potem otrzymał awans, gdyż od 26 stycznia 1935 do lipca 1939 był dowódcą piechoty dywizyjnej 25 DP w Kaliszu. 20 sierpnia 1939 objął dowodzenie 18 DP w Łomży, ze składu SGO "Narew", którą dowodził także podczas kampanii wrześniowej. W jej trakcie walczył m.in. w rejonie Zambrowa, gdzie odpierał przeważające siły XIX Korpusu Pancernego generała Guderiana. Prowadząc osobiście natarcie swojej dywizji został ciężko ranny 5 pociskami podczas bitwy pod Andrzejewem 12 września, leczył się w szpitalu polowym w Łętownicy w szpitalu w Zambrowie, a potem w Białymstoku. Po wyjściu ze szpitala w Białymstoku w listopadzie 1939, chciał przekroczyć granicę i został w Brześciu nad Bugiem aresztowany przez NKWD. Początkowo (do 28 marca 1940) był więziony w Brześciu nad Bugiem, jego dalsze losy nie są w pełni znane. Według relacji pośredniego świadka został on zatopiony w Morzu Białym wraz z innymi jeńcami polskimi. Jego symboliczny grób znajduje się w mauzoleum 18 DP w Andrzejewie na ziemi łomżyńskiej.

W 1964 generał Anders jako Wódz Naczelny w imieniu emigracyjnych władz RP, nadał pośmiertnie Stefanowi Kosseckiemu stopień generała brygady. Za udział w walkach we wrześniu 1939 r. w latach 70. został pośmiertnie odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari (IV klasy). 9 listopada 2004 prezydent RP Aleksander Kwaśniewski wydał postanowienie o uznaniu pośmiertnego awansu na generała brygady.

5 kwietnia 1997 2 Pułkowi Zabezpieczenia Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych (Jednostka Wojskowa 3466) w Czerwonym Borze nadano imię generała brygady Stefana Kosseckiego. W 2000 jednostka ta została rozformowana.