Kazimierz Mijal

Kazimierz Mijal (ur. 15 września 1910) – polski komunista, podczas wojny współpracownik Pawła Findera i Marcelego Nowotki, a nastepnie Bolesława Bieruta, po 1956 r. zwolennik maoizmu.

Karierę polityczną rozpoczął w czasie wojny, w roku 1941, w tajnej organizacji "Proletariusz", potem w Polskiej Partii Robotniczej. Sekretarz Krajowej Rady Narodowej, prezydent miasta Łodzi w latach 1945 -1947, szef kancelarii prezydenta Bolesława Bieruta. Od grudnia 1948 do marca 1959 był członkiem KC PZPR.

Od 27 kwietnia 1950 do 20 listopada 1952 minister gospodarki komunalnej w rządzie Józefa Cyrankiewicza. Od 21 listopada 1952 do 1 lutego 1956 minister-szef Urzędu Rady Mininistrów, a następnie - do 20 lutego 1957 - minister gospodarki komunalnej w rządzie Bolesława Bieruta i Józefa Cyrankiewicza.

Założyciel Komunistycznej Partii Polski (nielegalnej). Skłaniał się ku poglądom Mao Zedonga. Redagował miesięcznik "Chiny". W roku 1966 wyjechał nielegalnie z Polski (posługując się paszportem wydanym przez Ambasadę Albanii) najpierw do Albanii, potem w roku 1978 do ChRL; za pośrednictwem Radia Tirana nadawał audycje w języku polskim, przeznaczone dla słuchaczy w kraju, w których propagował koncepcje socjalizmu maoistycznego. W roku 1983 powrócił potajemnie do kraju. Próbował, bezskutecznie, reaktywować KPP - partia istniała do 1997 r., ale nie miała znaczenia politycznego. Aresztowany w roku 1984, po ujęciu w trakcie kolportażu ulotek. Zwolniony po 3 miesiącach. Nie odegrał już żadnej roli w polityce.

Jako sekretarz KRN jawnie pochwalał IV rozbiór Polski i wychwalał zbrodnie armii czerwonej na polskich terenach zaanektowanych przez ZSRR na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow.

28 stycznia 2010 roku zmarł w Warszawie i udał się do swojego proroka Mao.

Kazimierz Mijal i Mao Zedong