Konrad Świetlik

Konrad Świetlik (ur. 15 września 1911 Ko­le­bia­ti­no/ Koliubiakino, gubernia moskiewska, zm. 4 września 1998 w Warszawie) – generał brygady WP, członek Komitetu Centralnego PZPR.

Był synem robotnika emigranta z Warszawy. Powrócił do Warszawy w 1919, ukończył ogrodniczą szkołę zawodową i pracował jako ogrodnik. W 1933 odbył służbę wojskową w 35 pułku piechoty. W kampanii wrześniowej walczył jako szeregowy. Nie poszedł do niewoli niemieckiej i pracował na Białostocczyźnie w leśnictwie. Od 1933 związany z ruchem komunistycznym. Od 1941 przebywał w ZSRR.

W 1941 był słuchaczem kursu NKWD w Gorkim. W 1943 wstąpił do 1 Dywizji Piechoty i został oficerem oświatowym 3 pułku piechoty. Uczestnik bitwy pod Lenino. W 1944 został zastępcą dowódcy 4 Za­pa­so­we­go Pułku Piechoty do spraw polityczno-wychowawczych, później zastępca dowódcy 1 Dywizji Piechoty w stopniu majora, a w lipcu tego roku szefem Zarządu Polityczno- Wychowawczego 1 Armii WP. Na tym stanowisku współpracował z płk Piotrem Jaroszewiczem, zastępcą dowódcy armii do spraw polityczno-wychowawczych.

Brał udział w walkach o wyzwolenie Pragi. W okresie od lipca do listopada 1945 był zastępcą dowódcy Wojsk Lotniczych do spraw polityczno-wychowawczych, a od grudnia 1945 do listopada 1946 szefem Głównego Zarządu Politycznego WP. Podpułkownik i pułkownik z 1945.

10 października 1945 na Walnym Zgromadzeniu Aeroklubu Rzeczypospolitej Polskiej wybrany został wiceprezesem Zarządu Tymczasowego. 14 grudnia 1945 awansowany na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1946.

W latach 1946–1948 był dowódcą Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. 31 sierpnia 1948 zaatakował Władysława Gomułkę za krytykę stosunku KPP do niepodległości Polski. W latach 1948–1959 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a od 24 lutego 1949 także członkiem Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce. Od 1 sierpnia 1948 do 30 listopada 1954 był wiceministrem Bezpieczeństwa Publicznego. Później do 1958 wiceminister Spraw Wewnętrznych. Przeniesiony do rezerwy ukończył studia historyczne i ekonomikę rolnictwa i pracował w Komitecie Centralnym PZPR w dziedzinie rolnictwa. Od 1970 w stanie spoczynku. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Bibliografia

• Izydor Koliński – Lotnictwo Polski Ludowej 1944-1947, Wydawnictwo MON, Warszawa 1987, wyd. I, ISBN 83-11-07271-X.
• H. P. Kosk – Generalicja polska, t. 2 wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.