IPN idzie na pomoc Muzeum Powstania. "Wznowimy śledztwo ws. gen. Stahela"
Reiner Stahel, (ur. 5 stycznia 1892 w Bielefeld, zm. 1952 lub 1955 w ZSRR) – niemiecki zbrodniarz wojenny, w stopniu generała-porucznika (generalleutnant), urzędnik państwowy. Dowódca niemieckiego garnizonu Wilna w czasie operacji „Ostra Brama”, dowódca garnizonu Warszawy na początku powstania warszawskiego, od 22 sierpnia 1944 szef niemieckiego garnizonu Bukaresztu. Aresztowany w Rumunii przez NKWD, resztę życia spędził w sowieckich łagrach.
Reiner Stahel walczył podczas I wojny światowej jako porucznik 130. pułku piechoty w 27. batalionie strzelców. Pod koniec wojny wstąpił do armii fińskiej. W 1933 był w niej podpułkownikiem i szefem korpusu ochronnego w Abo. Pod koniec 1933 został kapitanem w Ministerstwie Lotnictwa Rzeszy, gdzie przyczynił się do rozwoju niemieckiej broni przeciwlotniczej. W 1938 został dowódcą 71. dywizjonu zapasowego artylerii przeciwlotniczej, a w czerwcu 1940 dowódcą grupy dział plot. Augsburg. Wkrótce potem został oficerem inspekcyjnym Luftwaffe w wolnej części Francji, a od marca 1941 dowódcą 9. pułku artylerii plot. Z pułkiem tym brał udział w walkach w południowej Rosji. Za dokonania obronne swojego pułku został odznaczony 18.I.1942 Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża. 1.III.1942 mianowany pułkownikiem. Podczas walk obronnych pod koniec 1942, jako dowódca grupy bojowej Luftwaffe, bronił odcinka frontu południowo-wschodniego w Rosji, za co został odznaczony 4.I.1943 Liśćmi Dębu Krzyża Rycerskiego. 21.I.1943 awansował do stopnia generała majora. W lipcu 1943 objął 2. brygadę artylerii plot. we Włoszech.
Była ona odpowiedzialna za obronę drogi z Mesyny. Po oderwaniu się Włoch od koalicji z Niemcami, Reiner Stahel był od października 1943 wojskowym komendantem Rzymu, a od lipca 1944 dowódcą obrony miasta-twierdzy Wilna. Za związanie znacznych sił nieprzyjacielskich pod twierdzą został odznaczony 28.VII.1944 Mieczami do Liści Dębowych Krzyża Rycerskiego oraz awansowany do stopnia generała porucznika. Wtedy też został wyznaczony komendantem obrony Warszawy.
1.VIII.1944 ok. godz. 16:30 zarządził alarm garnizonu warszawskiego - otrzymał wcześniej ostrzeżenie od Dowódcy SS- i Policji na Dystrykt Warszawski SS-Brigadeführera Geibela. Po wybuchu Powstania Warszawskiego został wraz ze swoim sztabem otoczony w Pałacu Saskim i praktycznie stracił możliwości dowodzenia.
Wkrótce podporządkowano go von dem Bachowi. Dopiero 7.VIII.1944 czołówkom Dirlewangera udało się dotrzeć do kwatery Stahela i częściowo znieść jego blokadę. Reiner Stahel na żądanie dowództwa 9. Armii opracował 23.VIII.1944 tajną instrukcję "Doświadczenia z powstania w Warszawie" ["Erfahrungen über den Aufstand in Warschau"] z przeznaczeniem dla dowództwa armii niemieckiej w Norwegii.
24.VIII.1944 gen. Stahel został odwołany z Warszawy i wyznaczony na podobną funkcję w stolicy Rumunii. 25.VIII.1944 wylądował na lotnisku w Bukareszcie i ponownie znalazł się w tarapatach: 20.IX.1944 został aresztowany przez Sowietów wraz z marszałkiem Antonescu i przewieziony do Moskwy. Zeznania na temat Powstania Warszawskiego złożył w trzynastu punktach i własnoręcznie podpisał 28.IV.1945.
Zmarł w 1955 w rosyjskim łagrze na atak serca, gdy przekazano mu wiadomość o jego uwolnieniu. W/g rosyjskich źródeł zmarł 30.XI.1952 w moskiewskim Centralu Włodzimierskim (ros. "Władimirskij Central") - więzieniu przejściowym dla kryminalistów.