Adam Ostrowski (ur. 17 września 1911 we Lwowie, zm. 15 stycznia 1977 w Warszawie) – prawnik, w czasie II wojny światowej Okręgowy Delegat Rządu we Lwowie, po wojnie ambasador w Sztokholmie i Rzymie.

Ukończył gimnazjum we Lwowie i Wydział Prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza (1933), po czym pracował jako asystent w katedrze teorii prawa UJK i do 1938 jako pełnomocnik do spraw młodzieży rektora UJK, Stanisława Kulczyńskiego. Podczas pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa (1939-1941) z powodu publicznego protestu przeciw ukrainizacji Uniwersytetu Lwowskiego musiał odejść z uczelni i do końca okupacji sowieckiej 1941 pracował w wydawnictwie. W 1943 wstąpił do PPS. Był kierownikiem konspiracyjnej Walki Cywilnej we Lwowie, zaś od 15 marca 1944 Okręgowym delegatem Rządu we Lwowie. Kierował akcją propagandowego przeciwdziałania ewakuacji Polaków ze Lwowa i okolic, rozpoczętej przez Niemców. Po ponownym zajęciu Lwowa przez Sowietów, 31 sierpnia 1944 został aresztowany przez NKWD. W więzieniu zgodził się na współpracę z PKWN, dzięki czemu został zwolniony. Podczas przesłuchań ujawnił Sowietom informacje o aparacie Delegatury we Lwowie, co spowodowało liczne aresztowania. 21 stycznia 1945 został mianowany zastępcą kierownika ministerstwa administracji publicznej PKWN, w lutym 1945 czerwonym wojewodą krakowskim, po kilku miesiącach ambasadorem w Szwecji, zaś w 1948 ambasadorem w Rzymie. Od 1950 pracował w Komitecie do spraw Radiofonii, od 1954 do 1967 był dyrektorem Państwowego Instytutu Wydawniczego.Jego zdrada spowodowała nie tylko liczne aresztowania Polaków we Lwowie ale również przyczyniła się do oderwania Lwowa od Polski na podstawie linii demarkacyjnej zwanej Linią Curzona będącą pretekstem dla Stalina do utrzymania jej w oparciu o pakty rozbiorowe z z 1939 roku.