Oddziały wojska
31 lipca 1944 dowództwo nad garnizonem warszawskim przejął gen. por. (Generalleutnant) Reiner Stahel; dysponował on siłami w liczbie około 11 tysięcy żołnierzy:
2 sierpnia 1944 Reichsführer-SS Heinrich Himmler, jako dowódca niemieckiej Armii Rezerwowej (Ersatzarmee), wydał rozkaz na podstawie którego dowództwo nad całością sił niemieckich w obszarze Warszawy objął generał (SS-Obergruppenführer) Erich von dem Bach-Zelewski, który przybył do Warszawy 5 sierpnia (generał Stahel został uzależniony od nowego dowódcy).
Policja oraz oddziały SS
Dowódca policji i jednostek SS dystryktu warszawskiego, gen. policji (SS- und Polizeiführer) Paul Otto Geibel, dowodził łącznie siłami w ilości 5710 policjantów i SS-manów:
Oddziały porządkowe
W różnych uzbrojonych formacjach strażniczych znajdowało się ok. 3,5 tys. ludzi, były to następujące oddziały:
Oznacza to, że w dniu wybuchu powstania Niemcy, zgodnie z polskimi źródłami historycznymi opartymi na relacjach szefa SS i policji na Dystrykt Warszawski, gen. policji (SS-Brigadeführer und Generalmajor der Polizei) Paula Otto Geibela oraz gen. (SS-Obergruppenführer) Ericha von dem Bacha-Zelewskiego i mjr Kurta Fischera, wliczając udział uzbrojonej ludności niemieckiej i drobnych oddziałów ochronnych, dysponowali w Warszawie około 20 tys. walczących. Z tej liczby 16 tys. znajdowało się w lewobrzeżnej części Warszawy, gdzie toczyły się główne walki, a reszta w części prawobrzeżnej.
Korpsgruppe von dem Bach
W skład Korpsgruppe wchodziły dwie grupy bojowe:
Do tłumienia powstania, w trakcie trwających już walk, Niemcy użyli ponadto przechodzące na front cztery dywizje pancerne – DPanc SS „Totenkopf”, która pozostawiła w dzielnicy Praga batalion grenadierów w liczbie 362 żołnierzy, DPanc-Spad „Hermann Göring”, DPanc SS „Wiking” oraz 19 (Dolnosaksońska) DPanc, powracającą z rejonu Radzymina, w dniu 4 sierpnia przebijającą się przez ulice Warszawy na południe w kierunku Grójca. Z wszystkich nadciągających do Warszawy jednostek niemieckich utworzono korpus pod dowództwem gen. SS Ericha von dem Bacha (Korpsgruppe von dem Bach), liczący ok. 25 tysięcy żołnierzy, dołączając do tego część niemieckiej 9 Armii (dowódca General der Panzertruppe Nikolaus von Vormann), koncentrującej się na wschód od Warszawy z zadaniem utrzymania frontu obronnego w rejonie środkowej Wisły. Łącznie z siłami będącymi wcześniej w Warszawie oraz przechodzącymi przez Warszawę na front, Niemcy użyli do tłumienia powstania warszawskiego – w różnym czasie – ogółem ok. 50 tys. żołnierzy.