Johannes Albrecht Blaskowitz

Johannes Albrecht Blaskowitz ur. 10 lipca 1883 w Paterswalde, Prusy Wschodnie koło Wehlau, zm. 5 lutego 1948 w Norymberdze – niemiecki generał piechoty, w armii niemieckiej począwszy od 1900. Oficer Reichswehry, brał udział w walkach I wojny światowej.

Dowódca wielu jednostek Wehrmachtu w czasie II wojny światowej. Podczas kampanii wrześniowej dowodził 8 Armią - po wojnie uznany winnym licznych zbrodni na ludności polskiej i jednym z odpowiedzialnych za zrujnowanie Warszawy. Blaskowitz, jako dowódca 8 Armii (wraz z Güntherem von Kluge dowodzącym 4 Armią), był głównym odpowiedzialnym za zbrodnie Wehrmachtu w Wielkopolsce w okresie tzw. tymczasowego zarządu wojskowego (1 września - 25 października 1939).

W latach 1940-1944 dowódca 2 i 9 Armii niemieckiej oraz podczas operacji we Francji 1 Armią i Grupą Armii G. W 1945 dowodził Grupą Armii H w Holandii. Od 10 kwietnia 1945, jako dowódca "Twierdzy Holandia", odmówił kapitulacji przed aliantami oczekując na wydanie rozkazu przez dowództwo niemieckie lub jego kapitulację. Po złożeniu broni przez podległe mu oddziały został skierowany do niewoli, którą spędził najpierw w Dachau, a następnie w obozie jenieckim w Allendorf.

Po wojnie Blaskowitz przebywał w Norymberdze w areszcie śledczym, gdzie był przesłuchiwany w procesie Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu (niem. Oberkommando der Wehrmacht, OKW). Na początku 1948 został oskarżony o zbrodnie wojenne, jednakże na skutek samobójczej śmierci (rzucając się w dół w rotundzie Pałacu Sprawiedliwości w Norymberdze) w dniu 5 lutego 1948, w trakcie trwania procesu, ostatecznie nie został osądzony i skazany.