Bitwa pod Krasnobrodem - stoczona na polach niedaleko Zamościa w pobliżu wsi Krasnobród 23 września 1939. Była to najprawdopodobniej ostatnia bitwa kawalerii w polskiej wojnie obronnej.

2. szwadron pokonał napotkane we mgle siły ubezpieczające główne wojska Niemców. Polakom udało ukryć się przed zmasowanym ogniem karabinów maszynowych i dotarli do pierwszych zagród. Zaskoczeni nagłym atakiem żołnierze 8. Dywizji Piechoty (pod dowództwem generała dywizji Kocha) opuścili Krasnobród. Podporucznik Gerlecki wysłał swoich ułanów w pościg. Do potyczki doszło na wzgórzu niedaleko klasztoru. Nagle zza wzniesienia wyłonił się oddział kawalerii wschodniopruskiej. 1. szwadron z podporucznikiem Gerleckim na czele i 2. szwadron zaszarżowały na jazdę niemiecką. Ci odpowiedzieli kontrszarżą. Niemcy przy pomocy swych ciężkich rumaków chcieli zepchnąć przeciwników z wzgórza. Natomiast Polacy upatrywali szansę w zwrotności swych lżejszych koni.

Niemiecki oficer już na początku starcia pokonał jednego ułana i bez problemów radził sobie z grupą polskich jeźdźców. Wreszcie do Niemca dopadł sam podporucznik Gerlecki. Nie wiadomo jak zakończyła by się ich potyczka, gdyby nie to że kapral Mikołajewski, który ciosem w plecy powalił wrogiego oficera na ziemię.

Po stracie dowódcy kawaleria przeciwnika zaczęła odwrót w górę, w stronę klasztoru. Uciekli do lasu położonego za wzniesieniem. Polacy jadący za nimi dostali się w krzyżowy ogień karabinów maszynowych. Po chwil padło mnóstwo ułanów i koni między innymi podporucznik Gerlecki. Wybuchła panika i resztki kawalerii uciekło. Zimną krew zachował kapral Mikołajewski który wyprowadził jeźdźców na pobliskie wzgórze gdzie nie zagrażali im już przeciwnicy. Ocalało jedynie 30 ułanów i 25 koni.

Ta bitwa polskich ułanów pod Krasnobrodem, poprzedziła następną, która rozegrała się na tym samym miejscu nazajutrz po pierwszej. W dniach 24 - 25 września 1939 doszło pod Krasnobrodem do walk, w których uczestniczyła 39 DP Leg. gen. dyw. Brunona Olbrychta, wspierana przez II batalion zapasowy 8pp. Leg., dowodzony przez mjr. Jana Lasotę wraz z przybyłymi z Chełma posiłkami 8pp. leg. prowadzonymi przez mjr. Kiczaka. Ciężkie walki toczone w dn. 24-25 września 1939 roku, były próbą wyrwania się polskich oddziałów z niemieckiego okrążenia, celem których było przebicie się do granicy z Rumunią. Te plany nie zostały jednak uwieńczone sukcesem. W nieodległej wsi Szopowe, doszło do podpisania kapitulacji polskich oddziałów. Miało to miejsc 25 września 1939. Złożenie broni w Terespolu odbyło się 27 września. Część z tych wojsk - tym, którym udało się uniknąć niemieckiej niewoli, brała jeszcze udział do 27 września w toczącej się II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim.